862 – to rok założenia przez Normanów państwa ruskiego. 882 – to data powstania Rusi Kijowskiej. Z niej oraz z IX/X-wiecznego Halicza tradycję swoją wywodzi Księstwo Halicko-Wołyńskie (Halicko-Włodzimierskie), obejmujące zasięgiem takie miasta, jak Chełm, Brześć, Przemyśl czy Lwów.
Najazdy Tatarów doprowadziły do długotrwałej niewoli wschodniej części Rusi Kijowskiej. O ile część północna dała początek obecnej Rosji, o tyle część południowo-zachodnia długo trzymała swoją niezależność.
Tożsamość i siła Księstwa jako państwa największa była po koronacji w Drohiczynie, przez nuncjusza papieskiego, pierwszego króla – Daniela (1254), któremu historia Ukrainy zawdzięcza założenie takich grodów, jak Lwów czy Chełm.
Syn Króla Daniela prowadził państwo w sojuszu z Węgrami, z powodów praktycznych przeniósł stolicę z Chełma do Lwowa. Jednak jeszcze w XIII wieku nastąpiło spustoszenie ziem przez Leszka Czarnego i – ponownie – przez Tatarów.
W połowie XIV wieku państwo istniało na pograniczu sporów między Węgrami, Litwą i Polską. Około 1350 roku doszło do rozbioru Królestwa, dokonanego w takcie wojny prowadzonej przez Polaków i Litwinów.
Unia polsko-litewska przytwierdziła na dwa wieki podległość Litwie większości terytorium podbitego państwa. Zabór terenu pogłębił się w miarę wypierania Tatarów przez Litwinów i Rosję. Wzmacniała się pozycja Polski, a Unia Lubelska przypieczętowała przypieczętowała podległość kraju – w miejsce Litwy – Polsce. Nie przyjęto wówczas propozycji wejścia Ukrainy do Rzeczpospolitej Trojga Narodów.
Polska prowadziła politykę kolonialną i drenaż terenów, tworząc wielkie majątki, w których rola miejscowego narodu sprowadzona została do pracy niewolniczej. Zdrada interesów ludności ruskiej przez Władysława IV doprowadziła do wykształcenia się ruchu narodowo-wyzwoleńczego, którego kulminacją było Powstanie pod wodzą Chmielnickiego. Powstanie skończyło się niepowodzeniem w 1665 roku wskutek zmowy Polaków (Piotr Potocki) z Tatarami (Mehmed IV Girej).
Ekspansja Rosji i Austro-Węgier w XVIII wieku nie poprawiła sytuacji narodowościowej. Szansę na odrodzenia państwa dały dopiero skutki I Wojny Światowej, z której i Rosja i Węgry wyszły osłabione.
Wspólna z Polakami walka przeciw Rosji i komunizmowi nie zmieniła jednak sytuacji – Ukraina ponownie pozostała w stanie rozbiorów, tym razem rosyjsko-polskich.
Po klęsce Polski w 1939 nadzieje odrodziły się, w części dzięki początkowym powodzeniom niemieckim w wojnie z Rosją. Ukraińska Powstańcza Armia walczyła przeciw zaborcom polskim i rosyjskim, licząc na niezależne państwo, a po rozstrzygnięciu losów wojny – już wyłącznie z powodów symbolicznych i patriotycznych.
W trakcie II wojny doprowadzono do ostatecznego rozwiązania problemu Tatarów, przykupując to wzmożonym osadnictwem rosyjskim. Jednak Ukraina uzyskała postęp terytorialny i autonomię w ramach ZSRR.
W 1991 Ukraina się odrodziła. Dziś jest Święto Flagi.
Ukraina boi się państw, które przez wieki były przeciw niej: Polski i Rosji - z Rosją ma wspólne korzenie, a z Polską dłuższą okupację. Jest tylko jeden ważny polityk w Posce, który rozumie dążenia i problemy Ukrainy - być może lepiej niż Piłsudski w latach 1918-1921. To Lech Kaczyński.
